ရဟန္းေတာ္မ်ားနွင့္ လူဒကာ,ဒကာမတုိ႔သည္ မေကြမကြာဆက္ဆံေနၾကရသူမ်ားျဖစ္၍ ခြဲခြာ၍ မရစေကာင္း။
သာသနာ့တာ၀န္ကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ ကြ်န္းကုိင္းမွီ၊ ကုိင္းကြ်န္းမွီ၊ ပစၥယနွင့္ဓမၼ၊
ေလာကနွင့္ ေလာကုတၱရာဒြန္တြဲေနသျဖင့္ ခြဲခြာ၍မရ။ သုိ႔ရာတြင္ လိုအပ္သည္ထက္ ေက်ာ္လြန္၍
ပူးတြဲျခင္းမရွိေစရေခ်။ ရဟန္းနွင့္လူ ဆက္ဆံနည္း(၄)မ်ိဳးရွိပါသည္။
၁။ဂါဟ ဂါဟက- အျပန္အလွန္ဖမ္းျခင္း၊အခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီးတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား
ရွိခုိးပူေဇာ္လွဴဒါန္းၾကရာ၌ သံဃာေတာ္ဂုဏ္ကုိ အာရုံမျပဳ၊ သီလ,သမာဓိ,ပညာ ရရာရေၾကာင္း၊
လူ,နတ္,နိဗၺာန္သုံးတန္ခ်မ္းသာ ရရာရေၾကာင္းကုိအေၾကာင္းျပဳ၍လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၾကသည္မဟုတ္။
လက္ရွိအေျခအေနကုိ အေပးအယူအကူအညီ ရယူလိုေသာစိတ္ျဖင့္ ဆက္ဆံၾကတယ္၊ ပူေဇာ္ၾကတယ္။
ထုိသုိ႔ေသာ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူနည္းအရ အာမိသပစၥည္းကုိ မိမိက
အရင္ေပးကာ မိမိကုိယ္က်ိဳးအတြက္ျဖားေယာင္း၍ အမိဖမ္းသူဟုေခၚပါသည္။
အခ်ိဳ႔ေသာရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ထုိ႔အတူပင္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔အား အသိဥာဏ္ေပးျခင္း၊
ရဟန္းတရားက်င့္ၾကံျခင္း အားျဖင့္အလွဴအက်ိဳးမ်ားေအာင္ေဆာက္ရြက္ေပးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ မေပါင္းဘဲ
လာဘ္ရေရးအတြက္ လူေပါင္းေပါင္းကာ ၀မ္းေက်ာင္းအလွဴခံရုံမွ်မက မိမိကပင္ သစ္သီးေပးျခင္း၊
ပန္းေပးျခင္း၊ေငြေခ်းျခင္း၊ေဗဒင္ေဟာျခင္း၊ေဆးေပးျခင္းစသည္ျဖင့္လူဒကာတုိ႔၏ ပင္ကုိယ္ယုံၾကည္စိတ္၊
သဒၶါစိတ္ကေလးကုိ လမ္းေျပာင္းသြားေအာင္ဖ်က္ဆီးတတ္ၾကသည္။ ထိုရဟန္းကို အလဇၨီ-
အရွက္မရွိေသာရဟန္းဟုေခၚပါသည္။ဤနည္းျဖင့္ဆက္ဆံသည္ကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္ က ဖမ္းယူျခင္း၊
ျဖားေယာင္းျခင္းဟုေခၚသည္။ အဲဒီလုိဆက္ဆံနည္းကုိ လူဒကာဘက္ကလဲဖမ္း၊ ရဟန္းဘက္ကလဲဖမ္း၊
အဖမ္းအဖမ္းခ်င္းဆက္ဆံနည္းဟုေခၚပါသည္။ ထုိသုိ႔ေသာဆက္ဆံနည္းျဖင့္ဆက္ဆံပါလွ်င္
လွဴဒါန္းအားေပးသူဒကာဒကာမတုိ႔လည္းသာသနာဖ်က္ဆီးသူဟုေခၚျပီး၊ ရဟန္းကုိလည္း
သာသနာဖ်က္ဆီးသူဟုေခၚပါသည္၊ ေသလွ်င္ငရဲသုိ႔က်ေရာက္တတ္ပါသည္။
၂။ဂါဟမုတၱက- ဒကာသာ ဖမ္း၍ ရဟန္းေတာ္ဘက္က အဖမ္းမခံျခင္း၊ လႊတ္ျခင္း။ အခ်ိဳ႔ေသာ
လူဒကာဒကာမတုိ႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ရွိခုိးပူေဇာ္လွဴဒါန္းၾကရာ၌ သံဃာေတာ္ဂုဏ္ကုိ အာရုံမျပဳ၊
သီလ,သမာဓိ,ပညာ ရရာရေၾကာင္း၊ လူ,နတ္,နိဗၺာန္သုံးတန္ခ်မ္းသာ
ရရာရေၾကာင္းကုိအေၾကာင္းျပဳ၍လွဴဒါန္းပူေဇာ္ၾကသည္မဟုတ္။ လက္ရွိအေျခအေနကုိ
အေပးအယူအကူအညီ ရယူလိုေသာစိတ္ျဖင့္
ဆက္ဆံၾကတယ္၊ ပူေဇာ္ၾကတယ္။ ထုိသုိ႔ေသာ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူနည္းအရ
အာမိသပစၥည္းကုိ မိမိက အရင္ေပးကာ မိမိကုိယ္က်ိဳးအတြက္ျဖားေယာင္း၍
အမိဖမ္းသူဟုေခၚပါသည္။ထုိ႔သုိ႔ေသာနည္းကုိ ဒကာကသာဖမ္း၍ ရဟန္းေတာ္ကအဖမ္းမခံျခင္း၊
မဖမ္းျခင္းဟုေခၚပါသည္။
၃။မုတၱဂါဟက-ဒကာဘက္က လႊတ္ထားေသာ္လည္း ရဟန္းဘက္ကဖမ္းေနျခင္း။
အခ်ိဳ႔ေသာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔အား အသိဥာဏ္ေပးျခင္း၊ ရဟန္းတရားက်င့္ၾကံျခင္း
အားျဖင့္အလွဴအက်ိဳးမ်ားေအာင္ေဆာက္ရြက္ေပးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ မေပါင္းဘဲ လာဘ္ရေရးအတြက္
လူေပါင္းေပါင္းကာ ၀မ္းေက်ာင္းအလွဴခံရုံမွ်မက မိမိကပင္ သစ္သီးေပးျခင္း၊ ပန္းေပးျခင္း၊ေငြေခ်းျခင္း၊
ေဗဒင္ေဟာျခင္း၊ေဆးေပးျခင္းစသည္ျဖင့္လူဒကာတုိ႔၏ ပင္ကုိယ္ယုံၾကည္စိတ္၊ သဒၶါစိတ္ကေလးကုိ
လမ္းေျပာင္းသြားေအာင္ဖ်က္ဆီးတတ္ၾကသည္။ ထိုရဟန္းကို အလဇၨီ-
အရွက္မရွိေသာရဟန္းဟုေခၚပါသည္။ဤနည္းျဖင့္ဆက္ဆံသည္ကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္ က
ဖမ္းယူျခင္း၊ျဖားေယာင္းျခင္းဟုေခၚသည္။ ထုိသုိ႔ေသာနည္းကို ရဟန္းဘက္ဖမ္း၍
လူဘက္ကမဖမ္းျခင္းဟုေခၚပါသည္။
တစ္ခုမွမဟုတ္ေသာနည္း၊ ျမင့္ျမတ္ေသာဆက္ဆံနည္းဟုေခၚပါသည္။ ရဟန္းနွင့္
လူေပါင္းသင္းဆက္ဆံနည္း(၄)မ်ိဳးရွိရာ ေနာက္ဆုံးနည္းကုိ ဘုရားရွင္ၾကိဳက္ေတာ္မူပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍
ဗုဒၶဘာသာေကာင္းပီပီ၊ ရဟန္းေကာင္းပီပီ၊ ေနာက္ဆုံး မုတၱဂါဟကနည္းျဖင့္ဆက္ဆံသြားဖုိ႔ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
မိမိကအခုေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနတာမွားေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ျပင္ယူတတ္ဖုိ့ပါပဲ။ ဤေလးခ်က္သည္
လူဒကာဒကာမေတြအတြက္အေရးၾကီးသလို ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္လည္း Very Very Important ပါပဲ။
ယေန႔မွစလို႔ ေကာင္းေသာနည္းလမ္းျဖင့္ဆက္ဆံကာ သာသနာေတာ္ၾကီးတုိးပြားေအာင္
ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္နုိင္ၾကပါေစ…..............
0 comments:
Post a Comment